തീവണ്ടിയിലെ "ബോംബ്‌"

ഗിരീഷ്‌ കൃഷ്‌ണ ചെന്നൈ

ട്രെയിനില്‍ പകല്‍ യാത്ര തിരഞ്ഞെടുത്ത നിമിഷത്തെ മനസ്സില്‍ ശപിക്കുകയായിരുന്നു ഞാന്‍ . ഭയങ്കര ചൂട് , ഉള്ള ഫാനുകളില്‍ ഒന്ന് വര്‍ക്ക്‌ ചെയ്യുന്നുമില്ല . രാത്രി വണ്ടികളിലോന്നും സീറ്റ്‌ ഒഴിവുണ്ടായിരുന്നില്ല . എല്ലാത്തിലും വെയ്‌റ്റിംഗ്‌ ലിസ്റ്റ്‌ നൂറും കഴിഞ്ഞിരുന്നു . 20 മണിക്കൂറിലേറെ നീണ്ടു നില്‍ക്കുന്ന യാത്രക്ക് റിസര്‍വേഷന്‍ ഇല്ലാത്തതു ചിന്തിക്കാനെ വയ്യ . അതാണ് പിന്നെ ടിക്കറ്റ്‌ ഉണ്ടായിരുന്ന ഈ ട്രെയിന്‍ തിരഞ്ഞെടുത്തത് . രാവിലെ ആറ്‌ മണിക്ക് പുറപ്പെട്ടതാണ് . നാളെ വെളുപ്പാന്‍കാലം എങ്കിലും ആകും എനിക്കിറങ്ങേണ്ട സ്റ്റേഷന്‍ എത്താന്‍. ലേറ്റ് ആയാലത്തെ കഥ പിന്നെ പറയണ്ടല്ലോ . ഇപ്പോള്‍ സമയം ഉച്ചയാകുന്നു . വണ്ടി കേരളത്തിന്റെ അതിര്‍ത്തി കടക്കാരവുന്നത്തെ ഉള്ളൂ . കൂടെ ഉള്ളവരെ ഒരിക്കല്‍ കൂടെ ഒന്ന് നോക്കി ഞാന്‍ . (വേറെ എന്ത് ചെയ്യാന്‍ ). 4 പേര്‍ അടങ്ങുന്ന ഒരു മലയാളി കുടുംബം, രണ്ടു പേര്‍ കുട്ടികളാണ് പത്തും പതിമൂനും വയസു പ്രായം തോന്നിക്കുന്ന രണ്ടു ആണ്‍കുട്ടികള്‍ , അവരുടെ അച്ഛനും അമ്മയും . Vacation ആഘോഷിക്കാനുള്ള യാത്ര ആണെന്ന് തോന്നുന്നു . പിന്നെ 3 തമിഴന്മാര്‍ . ബിസിനസ്‌ ആവശ്യത്തിനു കേരളത്തില്‍ വന്നു മടങ്ങുകയാവണം . അവര്‍ ഉച്ചത്തില്‍ സംസാരിക്കുന്നതു കേട്ട് , കുട്ടികളുടെ അമ്മ അവരുടെ ഭര്‍ത്താവിനോട് ," ഇവരെന്താ വഴക്കുണ്ടാക്കുന്നോ" എന്ന ചോദ്യം കേട്ട് എനിക്ക് ചിരി പൊട്ടി . ഇതവരുടെ സാധാരണ സംസാരമാണെന്നു ഭാര്യയെ പറഞ്ഞു മനസിലാക്കുന്നതിനിടയില്‍ അയാളെന്നെ നോക്കി ഒരു ചമ്മിയ ചിരി ചിരിച്ചു .




ഒന്ന് മയങ്ങി ഉണര്‍ന്നു കണ്ണ് തുറന്നത് പുതച്ചു മൂടി ഇരിക്കുന്ന ഒരു രൂപത്തിന്റെ നേര്‍ക്കാണ് . ഈ പൊരിഞ്ഞ ചൂടിലും ഇയാളെന്തിനിങ്ങിനെ പുതച്ചു മൂടി ഇരിക്കുന്നു ? കണ്ണ് മാത്രം ഉണ്ട് വെളിയില്‍ . ആര്‍ക്കും തീരെ മുഖം കൊടുക്കുന്നില്ല അയാള്‍ . ചുറ്റും നോക്കിയപ്പോള്‍ മനസിലായി ഇയാളെ ശ്രദ്ധിക്കുന്ന ഏറ്റവും ഒടുവിലത്തെ ആളാണ് ഞാനെന്നു . ചറപറ സംസാരിച്ചിരുന്ന ആ ആണ്‍കുട്ടികള്‍ പോലും ഇപ്പോള്‍ സാകൂതം ഇയാളെ തന്നെ നോക്കുന്നു . അയാളാകട്ടെ ഇതൊന്നും നോക്കാതെ ആ ഒറ്റ സീറ്റില്‍ പുറത്തേക്കു മാത്രം നോക്കി ഇരിക്കുന്നു .



ആയിടെ പത്രങ്ങളിലും tv ഇലും ഒക്കെ വന്നിരുന്ന തീവ്രവാദികളെ പറ്റി ഉള്ള വാര്‍ത്തകളാണ് പെട്ടെന്നെന്റെ മനസ്സില്‍ ഓടി എത്തിയത് . ആ ചിന്താ എനിക്ക് മാത്രമല്ല ഉണ്ടായതെന്ന് കൂടെ ഉള്ളവരുടെ മുഖഭാവത്തില്‍ നിന്നും എനിക്കൂഹിക്കംയിരുന്നു .അയാളുടെ ഇരിപ്പ് കണ്ടിട്ട് ഒരു ആജനുബഹു ആണെന്ന് തോന്നുന്നു . ഒരു ജീന്‍സ് ഉം ഫുള്‍ സ്ലീവ് ഷര്‍ട്ടും ആണ് വേഷം . പ്രായം പറയാന്‍ പറ്റില്ല , മുഖം കാണാന്‍ വയ്യല്ലോ . എന്നാലും യുവത്വം വിടാത്ത ഒരാളാണെന്ന് തോന്നി . ആകെ ഒരു അസ്വസ്ഥത . ഒന്ന് മുഖം കഴുകി വരാമെന്ന് കരുതി ഞാന്‍ washbasin ന്റെ അടുത്തേക്ക് പോയി . തിരിച്ചു വരുന്നവഴി എതിരെ അയാള്‍ . എന്നെ കണ്ടതും പുതചിരുന്നത് ഒന്ന് കൂടി മുഖത്തേക്ക്‌ വലിചീടു എതിര്‍ദിശയിലേക്ക് നോക്കി കടന്നു പോയി . എന്റെ സീറ്റില്‍ ഞാന്‍ എത്തിയപ്പോള്‍ compartment ഇല്‍ ചൂടുള്ള ചര്‍ച്ചകള്‍ നടക്കുകയായിരുന്നു . എല്ലാവര്ക്കും സംശയം ഒന്ന് തന്നെ . ഇയാളെന്താ ഇങ്ങനെ ? വല്ല ക്രിമിനലും ആയിരിക്കുമോ ? അതോ തീവ്രവാദിയോ ? അയാളേതു നാട്ടുകാരന്‍ ? എന്തായാലും അയാള്‍ തിരിച്ചു വരട്ടെ , ഒന്ന് സംസാരിച്ചിട്ടു തന്നെ കാര്യം, ഞാനുറപ്പിച്ചു . അപ്പോഴേക്കും ട്രെയിന്‍ ഏതോ സ്റ്റേഷനില്‍ എത്തിയതിന്റെ തിരക്കി i. കേരുന്നവരുടെയും ഇറങ്ങുന്നവരുടെയും തിരക്ക് . അതിനിടെ ചായ , കാപ്പി , cooldrinks വില്പനക്കാര്‍ . ആകെ ഉള്ള 5 മിനിറ്റ് സമയം കൊണ്ട് എല്ലാം വിറ്റു തീര്‍ക്കാനുള്ള തിരക്കാനവര്‍ക്ക്



യാത്ര തുടര്‍ന്ന് കുറച്ചുനേരം കഴിഞ്ഞാണ് അയാളുടെ അഭാവം ഞങ്ങള്‍ ശ്രദ്ധിച്ചത് . അതെ അയാളില്ല!! കഴിഞ്ഞ സ്റ്റേഷനില്‍ ഇറങ്ങിപ്പോയിരിക്കുമോ ? എങ്കില്‍ ആ പെട്ടി എന്തെ കൊണ്ടുപോയില്ല ?.



അതയാളുടെ പെട്ടി തന്നെആനെന്നു ആ കുട്ടികളുടെ അമ്മ ഉറപ്പിച്ചു പറയുന്നു . അയാളത് ആ സീറ്റിന്റെ അടിയില്‍ ഭദ്രമായി വൈക്കുന്നത് അവര്‍ കണ്ടിരുന്നത്രേ . പിന്നെ അയാളെവിടെ ?? ആ ബോഗിയിലും , അടുത്ത ബോഗിയിലും ഒന്നും അയാളില്ലെന്ന്‌ തമിഴന്മാരിലൊരാള്‍ പൊയ് നോക്കി വന്നു അറിയിച്ചു .

ന്തായിരിക്കും പെട്ടിയില്‍ . വല്ല ബോംബും ???? എന്തുകൊണ്ടായിക്കൂടാ ? അയാള്‍ മുഖം മറച്ചു പിടിച്ചതെതിനാണെന്ന് ഇപ്പോള്‍ മനസിലായില്ലേ ….. ഊഹാപോഹങ്ങള്‍ അങ്ങനെ പോയി . ആലോചിച്ചു നില്ക്കാന്‍ സമയമില്ല , ചങ്ങല പിടിച്ചു വലിച്ചു വണ്ടി നിര്‍ത്തിയത് തമിഴന്‍ മാരില്‍ ഒരാളാണ് . Guard വന്നു , അദ്ദേഹത്തോട് കാര്യം പറഞ്ഞു . പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ആയാലും ആ പെട്ടി സംശയത്തോടെ നോക്കുന്നത് കണ്ടു . സമാനമായ പല സംഭവങ്ങളും അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനസിലൂടെ കടന്നു പോയിട്ട്ടുണ്ടാകണം . ഏറ്റവും അടുത്ത സ്റ്റേഷനില്‍ വണ്ടി നിറുത്തി ആ പെട്ടി റെയില്‍വേ പോലീസിനു കൈമാരമെന്ന തീരുമാനത്തില്‍ വണ്ടി യാത്ര തുടര്‍ന്ന് . സത്യം പറയാമല്ലോ , ഞങ്ങള്‍ എല്ലാവരുടെ കണ്ണുകളും ആ പെട്ടിയിലായിരുന്നു , എത്രയും പെട്ടന്ന് അടുത്ത സ്റ്റേഷന്‍ എത്താന്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുകയായിരുന്നു ഞങ്ങള്‍

.
മെയിന്‍ സ്റ്റേഷന്‍ അല്ലാതിരുന്നിട്ടും അവിടെ നിറുത്തി ആ പെട്ടി റെയില്‍വേ പോലീസിനു കൈമാറിയപ്പോഴാണ്‌ എല്ലാവര്‍ക്കും ശ്വാസം നേരെ വീണത്‌ . ഒരു വല്യ അപകടതില്‍നിന്നും തലനാരിഴക്ക് രക്ഷപ്പെട്ട പ്രതീതി ആയിരുന്നെല്ലവര്‍ക്കും . പുതച്ചു മൂടിയ ആ മനുഷ്യനെ പറ്റി ഉള്ള ചര്‍ച്ചയില്‍ സമയവും ചൂടും ഒക്കെ മറന്നു എല്ലാവരും . എല്ലാവരും അവരവരുടെ സംശയങ്ങള്‍ പങ്കു വച്ചു.

അയാളുടേത് വിലക്കൂടിയ ഒരു മൊബൈല്‍ ആണെന്നും അയാള്‍ ചിലപ്പോള്‍ വിദേശ ചാരന്‍ ആയിരിക്കുമെന്നയിരുന്നു 13 വയസുകാരന്‍ dictective ന്റെ കണ്ടുപിടുത്തം . എന്തായാലും നാളെ പത്രത്തില്‍ ഇല്‍ ഞങ്ങളുടെ വീരപരക്രമത്തെ പറ്റി ഉള്ള വാര്‍ത്ത‍ ഉണ്ടാകുമെന്ന കാര്യത്തില്‍ ആര്‍ക്കും തര്‍ക്കമുണ്ടയിരുന്നില്ല. എത്ര പേരുടെ ജീവനാണ് ഞങ്ങളുടെ സമയോചിതമായ ഇടപെടല്‍ മൂലം രക്ഷപ്പെട്ടത് , ഇങ്ങനെ പോയി സംസാരങ്ങള്‍ .



കുറച്ചു മണിക്കൂറുകള്‍ കഴിഞ്ഞു പോയതരും അറിഞ്ഞതേയില്ല . നല്ല ചൂടന്‍ വിഷയമല്ലേ സംസാരിക്കാന്‍ . അടുത്ത സ്റ്റേഷന്‍ എത്താന്‍ കാത്തിരിക്കുകയനിരുന്നു ഞാന്‍ , കയില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന വെള്ളം കാലിയായി. നല്ല ദാഹവും വിശപ്പും . അധികം കാത്തിരിക്കേണ്ടി വനില്ല , സ്റ്റേഷന്‍ എതിയാതെ വേഗം വെള്ളവും ഒക്കെ വാങ്ങി . ഭക്ഷണം കഴിച്ചു വെള്ളം കുടിച്ചു . ജനാലയിലൂടെ പുറത്തേക്കു കയിടു കഴുകി തിരിയുമ്പോള്‍ , അയാള്‍ ! അതെ പോലെ മൂടിപുതച്ചു തന്നെ . ഇയലെന്തിനു വീണ്ടും വന്നു ?? അയാള്‍ വേഗം മുന്‍പിരുന്ന അതെ സീറ്റില്‍ തന്നെ ഇരുപ്പുറപ്പിച്ചു . ആരും ഒരക്ഷരം മിണ്ടുന്നില്ല , എല്ലാവരുടെ കണ്ണുകളും അയാളില്‍ തന്നെ . അയാള്‍ ഒന്നശ്വസിക്കുകയനെന്നു തോന്നി . ഒന്ന് നന്നായി ചാരി ഇരുന്നു . മെല്ലെ കാലുകൊണ്ട്‌ സീറ്റ്‌ ന്റെ അടിയില്‍ തിരയുന്നു . പിന്നെ വിശ്വാസം വരാതെ വേഗം എഴുന്നേറ്റു കുനിഞ്ഞു നോക്കി . പെട്ടി ഇല്ല !! "എന്റെ പെട്ടി ഇവിടെ വച്ചിരുന്നു , ആരങ്കിലും കണ്ടിരുന്നോ ? പച്ച മലയാളത്തിലുള്ള അയാളുടെ ചോദ്യം കേട്ട് ഒന്ന് സ്തംഭിച്ചു പൊയ് എല്ലാവരും . മലയാളി തീവ്രവാദിയോ ? അയാള്‍ പറഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരുന്നു , മുന്‍പൊരു സ്റ്റേഷനില്‍ വെള്ളം വാങ്ങാന്‍ ഇറങ്ങിയതായിരുന്നു , തിരിച്ചു വന്നപ്പോഴേക്കും വണ്ടി വിറ്റു . പിന്നെ അവിടുന്ന് ടാക്സി പടിച്ചു അടുത്ത സ്റ്റേഷനില്‍ എത്തുകയായിരുന്നു .




ഇത്രയുമായപ്പോള്‍ രണ്ടും കല്പിച്ചു ഒരു അഡ്വാന്‍സ്‌ ക്ഷമാപണത്തോടെ അയാളോട് ഞാന്‍ ഉണ്ടായ സംഭവം മുഴുവന്‍ വിവരിച്ചു . പെട്ടി വേറെ ഏതോ സ്റ്റേഷനില്‍ ആണെന്നറിഞ്ഞപ്പോള്‍ അയാളുടെ കണ്ണിലെ ഞെട്ടല്‍ ഞാന്‍ ശരിക്കും കണ്ടു . “ ഈ പുതപ്പാണ്‌ കുഴപ്പമായത് ” ഞാന്‍ പറഞ്ഞവസനിപ്പിച്ചപ്പോഴേക്കും ," പിന്നെ ഞാന്‍ എന്ത് വേണമായിരുന്നു"എന്നൊരു ചോദ്യം എന്റെ നേരെ വലിച്ചെറിഞ്ഞു തന്നു അയാള്‍ .എന്നിട്ട് രോഷത്തോടെ പുതച്ചിരുന്ന ആ പുതപ്പു വലിച്ചു മാറ്റി . ആ മുഖം കണ്ടു ഞെട്ടിപ്പോയി ഞാന്‍ . മുഖം മുഴുവന്‍ വസൂരി കലകള്‍ , അതും പൊറ്റ പിടിച്ചിരിക്കുന്നു , ചിലത് ചോര നിറത്തില്‍ . ഭീകരമായിരുന്നത്, ഞാന്‍ അറിയാതെ മുഖം തിരിച്ചു പോയി . "ഇപ്പോള്‍ മനസിലായില്ലേ ഞാന്‍ എന്തിനാണ് മുഖം മറച്ചു വെച്ചതെന്ന് ?" ആ ചോദ്യത്തിന് ഒരു ഉത്തരത്തിന്റെ ആവശ്യം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല . സഹയാത്രികരുടെ മുഖത്തെ ഭാവം എനിക്ക് വ്യക്തമായി പറയാന്‍ ഇപ്പോഴും അറിയില്ല , ഒരു സഹതാപമോ, വേദനയോ, ഒരു അമളി പിണഞ്ഞ ഭാവമോ ഒക്കെ ആയിരുന്നു എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത്‌ , പക്ഷെ എനിക്കുറപ്പാണ് എല്ലാവര്ക്കും ഒരേ മനസായിരുന്നു അപ്പോള്‍ ,അയാള്‍ക്കുള്ളതുപോലെ ഒരു പുതപ്പു കിട്ടിയിരുന്നെങ്കില്‍ …… കാരണം ഇപ്പോള്‍ മറയ്‌ക്കേണ്ടത്‌ ഞങ്ങളുടെ മുഖം ആണല്ലോ.